رخی چو لاله و زلفی چو مشک تر داری

لبی چو غنچه، دهانی پر از شکر داری

ز تنگی دهن غنچه، عقل حیران است

ولی ز غنچه دهانی تو تنگتر داری

ترا که گوش بنای نی ست و نغمۀ چنگ

چسان ز نالۀ شبهای من خبرداری؟

بدست هجر سپردی مگر عنان وصال

که رنگ زرد و لب خشک و چشم تر داری؟!

چو سالکان طریقت بکوی عشق درآی

بدل اگر نه غم از ترک پا و سر داری

بامردوست اگر سر نهی بحکم قضا

برون ز عالم جان، عالمی دگرداری